Świątynie Abu Simbel

Królowie Nowego Państwa postanowili narzucić całkowitą kontrolę nad Nubią i wyznaczyli nad nią władcę, który podążał za egipską administracją, zwaną Ibn Kurasz w Egipcie. Próbowali egipcjanizować Nubię i zbudowali tam świątynie, aby czcić egipskich bogów i próbować kontrolować myśli i umysły Nubijczyków. Najważniejszą z tych świątyń jest świątynia Abu Simbel.

Na zachodnim brzegu jeziora Nasera, na zachód od Asuanu, znajduje się świątynia wykuta w skale i poświęcona czci Ra, Hor-Achty, boga Heliopolis, Amona, boga Teb, Ptaha, boga Memfis i samego króla. Jest uważana za największą z siedmiu świątyń zbudowanych przez króla w Nubii. Król rozpoczął jej budowę po piątym roku panowania i kontynuował ją do roku 35 i nazwał ją wielorybem Ramzesa Meri Amun, co oznacza świątynię świątyni Ramzesa, ukochanego Amona. Świątynia została opuszczona po kilku stuleciach, a jej fasadę zaczął pokrywać piasek. Piasek sięgał kolan posągu w VI wieku p.n.e. Świątynia została odkryta przez Burkhardta w 1813 r. n.e., a następnie przez Belzoniego w 1817 r. n.e. Słońce dociera do Miejsca Najświętszego dwa razy w roku i pada na posągi Ra, Hor-Acheti, Króla i Amona przez 20 minut, w październiku i lutym, podczas gdy nie dociera do posągu Ptaha. Niektórzy wiążą te dwa momenty z narodzinami i koronacją króla Ramzesa II, co nie jest jasne i niepotwierdzone do tej pory świątyni poprzedza otwarty dziedziniec otoczony murem z ogromną bramą wykutą w skale. Po jej prawej i lewej stronie znajdują się dwie kaplice. Południowa kaplica mogła być przeznaczona do odprawiania obrzędów i rytuałów dla boga Thota, a północna kaplica mogła być przeznaczona do kultu słońca.

Główną fasadę świątyni zdobią cztery ogromne posągi wyrzeźbione w skale przedstawiające króla siedzącego na ławce. Każdy posąg króla otoczony jest trzema małymi posągami. Po obu stronach siedziska znajdują się bogowie Nilu dokonujący procesu zjednoczenia dwóch części Egiptu, a także widok jeńców przywiązanych do podstawy posągu. Fasadę zwieńcza rząd 21 małp wyrzeźbionych w skale, z przednimi kończynami uniesionymi do przodu, wiwatujących na cześć wschodzącego słońca. Poniżej znajduje się rząd królewskich chartusów, z kobrą zwisającą z każdego kartusza. Poniżej znajdują się dwa teksty w poziomej linii zaczynając od środka na zewnątrz, które zawierają tytuły i epitety króla. Nad wejściem znajduje się statua Ra Hor-akhetiego, stojącego przed mężczyzną po lewej, wyrzeźbiona w niszy, trzymającego wisir i berło w rękach oraz boga sprawiedliwości, Maata. Artysta miał na myśli imię koronacyjne należące do króla, mianowicie (wisir Maat Ra).

Główny korytarz wejściowy ma królewskie tytuły na ramionach i prowadzi do małego przedsionka. Wielka Sala Hypostylowa ma osiem kolumn i kolumny Ozyrysa z posągami króla. Dach zdobią sceny z orlicą i chartusami króla Ramzesa II. Druga Sala Kolumnowa ma cztery kolumny i posągi Wielki Sfinks to jeden z największych pomników świata. Jest to także jeden z najbardziej rozpoznawalnych zabytków starożytnych Egipcjan. Sfinks a z głowami sokołów przy wejściu.

Najświętsze z Najświętszych W Najświętszym z Najświętszych znajdują się trzy wejścia w zachodniej ścianie prowadzące do sali ofiarnej. W zachodniej ścianie wyrzeźbiono cztery posągi, od prawej do lewej: Ra-Hore-Akhety, Ramzes II, Amon i Ptah. Nad każdym z nich widnieją słowa. Na środku znajduje się ołtarz do składania ofiar. Po obu stronach znajdują się dwa małe przedziały, do których można wejść z sali przed salą ofiarną. Po obu stronach Wielkiej Sali Hypostylowej i Drugiej Sali Hypostylowej znajdują się prostokątne magazyny, ozdobione scenami interakcji króla z bogami.

Po rewolucji w 1952 r. Egipcjanie postanowili zbudować tamę w regionie Asuanu, aby chronić Nil, zapobiegać powodziom, wytwarzać energię elektryczną i rozwijać rolnictwo. Jednak gromadzenie wody przed tamą zalałoby nubijskie świątynie. W 1959 r. Egipt i Sudan zwróciły się do UNESCO o pomoc w ratowaniu świątyń. Ogłoszono globalny apel o pomoc finansową i techniczną, co doprowadziło do powstania międzynarodowej kampanii. Zaproponowano różne pomysły na uratowanie świątyń, w tym pozostawienie ich na miejscu z betonowym ogrodzeniem, przeniesienie ich w wyższe miejsce lub pocięcie i przeniesienie w blokach. Ostatecznie świątynie pocięto na bloki i przeniesiono w wyższe miejsce, zachowując ich pierwotny wygląd.